سفر به انتهای شب

The biggest defeat in every department of life is to forget, especially the things that have done you in, and to die without realizing how far people can go in the way of crumminess. When the grave lies open before us, let's not try to be witty, but on the other hand, let's not forget, but make it our business to record the worst of the human viciousness we've seen without changing one word. When that's done, we can curl up our toes and sink into the pit. That's work enough for a lifetime

از سفرنامه ى رضاشاه

همه چيز را مى‌شود اصلاح كرد. هر زمينى را مى‌شود اصلاح نمود. هركارخانه‌اى را مى‌توان ايجاد كرد. هر مؤسسه‌اى را مى‌توان بكار انداخت. اما چه بايد كرد با اين اخلاق و فسادى كه در اعماق قلب مردم ريشه دوانيده، و نسلاً بعد نسل براى آنها طبيعت ثانوى شده است؟
ساليان دراز و سنوات متمادى است كه روى نعش اين مملكت تاخت و تاز كرده‌اند. تمام سلول‌هاى حياتى آنرا غبار كرده، به‌هوا پراكنده‌اند و حالا، من گرفتار آن ذراتى هستم كه اگر بتوانم، بايد آنها را از هوا گرفته و به تركيب مجدد آنها بذل توجه نمايم. اين هاست آن افكارى كه تمام ايام تنهائى مرا به‌خود مشغول، و يك‌ساعت از ساعات خواب مرا هم اشغال كرده است ...

هيچ چيز در اين مملكت درست نيست. همه چيز بايد درست شود. قرن ها اين مملكت را چه از حيث عادات و رسوم، و چه از لحاظ معنويات و ماديات خراب كرده‌اند. من مسئوليت يك اصلاح مهمى را، بر روى يك تل خرابه و ويرانه برعهده گرفته‌ام. اين كار شوخى نيست و سر من در حين تنهائى، گاهى در اثر فشار فكر در حال تركيدن است.

سرود سکوت ِ هراس انگیز

این جا، وقتی که باد می میرد،
کلمات، جان می سپرند.
آسیاب، لب از سخن فرو می بندد.
درختان دیگر خاموشند.
اسب ها دیگر خاموشند.
زنبوران عسل خاموشند.

رودخانه لب از لب نمی گشاید.
آسمان بی صداست
قناری بی صداست
طوطی سبز بی صداست
و آفتاب در بلندی ها در سکوت فرو رفته است.

بلبل، لب از ترانه فرو بسته است
سهره خاموش است
مارمولک خاموش است
مار کبرا خاموش است
افعی خاموش است
سایه، در آن پستی ها، در سکوت فرو رفته است.
جلگه، سراسر خاموش است
و دره ی ژرف بی صداست.
حتی کبوتری
که هرگز نوایش خاموشی نمی گیرد، بی نواست.

و آن گاه، انسان ِ همیشه خاموش،
از هراس، زبان به سخن می گشاید.

پاکنويس روزها

پاکنويس روزها
چه فايده ای دارد؟

چرک نويس اش را
نمی توان دور ريخت

و حرفهایی هست برای نگفتن

در آغاز هیچ نبود، کلمه بود و آن کلمه خدا بود.
و کلمه، بی زبانی که بخواندش، و بی اندیشه ای که بداندش، چگونه می تواند بود؟
و خدا یکی بود و جز خدا هیچ نبود،
و با نبودن، چگونه می توان بودن؟
و خدا بود و، با او، عدم،
و عدم گوش نداشت،
حرفهایی هست برای گفتن،
که اگر گوشی نبود، نمی گوییم،
و حرفهایی هست برای نگفتن،
حرفهایی که هرگز سر به ابتذال گفتن فرود نمی آرند.
حرفهایی شگفت، زیبا و اهورایی همین هایند،
و سرمایه ماورایی هرکسی به اندازه حرفهایی است که برای نگفتن دارد،
حرفهای بیتاب و طاقت فرسا،
که همچون زبانه های بیقرار آتشند،
و کلماتش، هریک، انفجاری را به بند کشیده اند،
کلماتی که پاره های بودن آدمی اند...
اینان هماره در جستجوی مخاطب خویشند،
اگر یافتند، یافته می شوند...
و ...
در صمیم وجدان او، آرام می گیرند.
و اگر مخاطب خویش را نیافتند، نیستند،
واگراوراگم کردند، روح را ازدرون به آتش می کشند و، دمادم، حریق های دهشتناک عذاب
برمی افروزند.
و خدا، برای نگفتن حرفهای بسیار داشت،
که در بیکرانگی دلش موج می زد و بیقرارش می کرد.
و عدم چگونه می توانست مخاطب او باشد؟
هرکسی گمشده ای دارد،
و خدا گمشده ای داشت.
هرکسی دوتاست و خدا یکی بود.
هرکسی، به اندازه ای که احساسش می کنند، هست.
هرکسی را نه بدانگونه که هست، احساس می کنند.
بدانگونه که احساسش می کنند، هست.
انسان یک لفظ است،
که بر زبان آشنا می گذرد،
و بودن خویش را از زبان دوست، می شنود.
هرکسی کلمه ای است:
که از عقیم ماندن می هراسد،
و در خفقان جنین، خون می خورد،
و کلمه مسیح است،
و در آغاز، هیچ نبود،
کلمه بود،
و آن کلمه، خدا بود.

من دچار خفقانم خفقان

مشت می کوبم بر در
پنجه می سایم بر پنجره ها


من دچار خفقانم
خفقان...
من به تنگ آمده ام از همه چیز
بگذارید هواری بزنم ، آی
آی با شما هستم این درها را باز کنید
من به دنبال فضائی می گردم
لب بامی ...
سر کوهی...
دل صحرائی ...
که در آنجا نفسی تازه کنم
می خواهم فریاد بلندی بکشم
که صدایم به شما هم برسد
من هوارم را سر خواهم داد
چاره ی درد مرا باید این داد کند
از شما خفته ی چند
چه کسی می آید با من فریاد کند

کرآباد

صداى ما را خير

كسى نمى شنود

كسى نخواهد شنيد

آنقدر نشنيدند كه گاهى

فكر مى كنم زير آسمان خدا

كسى كر نيست

مائيم كه خفه خون گرفته ايم:

تنديس هاى بى آزارى زير باران

در يك ميدان قديمى

و صدايمان

التماس مادران پلازاست*

كه فقط كبوتران را دورمان جمع مى كند.


يك شيشه ى ضد گلوله

مابين تازه عروس و شوهرش

دو صندلى اسقاط

و دو گوشى سياه تلفن

ليز و سرد

مثل دو ماهى مرده

دل تنگت حالا

هرچه مى خواهد بگو!

نه

تنابنده اى نمى شنود

No one, no body, no soul

صدايى كه پوست است و استخوان

و خارج نشدن از دهان

يك گله شعار و كلمات قصار

از رويش مى گذرند

و بر سرش انگار

يك كاميون آجر فشارى

خالى كرده باشند.


*مادرانى كه از زمان جنگ كثيف آرژانتين هر يكشنبه با عكس فرزندان گمشده ى خود در ميادين تجمع مى كنند.

زمانی

زمانى هست كه
اگر آدمى پوزه بند بر دهان نگيرد
ببندش مى گيرند
و اينك ما گسسته ايم
هر پوزه بندى را
و شكسته ايم هر قفلى را
با تيزى زبانمان
اگر زبان را استخوان نيست
سخن،استخوان شكن است و
بندگشاى هر بندى

مال شما

مال شماست، دوستان عزیز
همه چیز مال شماست؛
شب هم مال شماست، روز هم؛
نور خورشید در روز، نور ماه در شب؛
برگ های زیر نور ماه،
شوق در برگ ها؛
عقل در برگ ها؛
هزار و یک سبز در نور خورشید؛
زردها هم مال شماست، صورتی ها هم؛
لمس کردن بدن با کف دست،
گرمایش،
نرمی اش؛
آرامش موجود در خوابیدن؛
سلام ها مال شماست؛
مال شماست دیرک هایی که در بندر تکان می خورند؛
اسامی روزها،
اسامی ماه ها،
رنگ قایق ها مال شماست؛
مال شماست پای پستچی،
دست کوزه گر؛
عرقی که از پیشانی ها می ریزد،
گلوله هایی که در جبهه مصرف می شود؛
مال شماست قبرها، سنگ قبرها،
زندان ها، دستبندها، حکم های اعدام؛
مال شماست؛
همه چیز مال شماست.

دعوت

منتظرت هستم
در چنان هوایی بیا
که دست برداشتن از تو غیرممکن باشد

خواسته ها و خاطره ها

خواسته ها یک چیزند
خاطره ها چیز دیگری.
در شهری که خورشید را نتوان دید
بگو چه طور می شود زنده‌گی کرد؟

کی؟

ديروز، ديروز از چشمانم پرسيدم
چه هنگام دوباره همديگر را خواهيم ديد؟

1984

During times of universal deceit, telling the truth becomes a revolutionary act

جورج کارلین- یکم

What's all this stuff about motivation? I say, if you need motivation, you probably need more than motivation. You probably need chemical intervention or brain surgery. Actually, if you ask me, this country could do with a little less motivation. The people who are causing all the trouble seem highly motivated to me

رفتن ها

شهر تو وجود دارد فقط رازی در آن نهان است. رفتنها را می شناسد و بازگشتها را نه.

راه خانه

این همه چراغ
به چه می ارزد
وقتی مرزهای باورمان
مانند حصار حرفی که نمی زنیم
دور و نفوذناپذیر است.

این چراغهای بی پایان
فقط سایه های کمرنگ ما را
از روشنایی دور دست
تحویل می گیرند
تاریک و باریکمان می کنند
و به چراغی دیگر
تحویلمان می دهند.

این باران نم نم
به چه می ارزد
وقتی رهگذران
دست های بی صدایشان را
انگار برای ابد
در جیب بارانی شان
حبس کرده اند
و نیمرخ خیس زنان
در نور قصابی شده‌ی ویترین ها
هیچ شباهتی به نیمه‌ی روشن ماه ندارد.

ما از کنار نرده هایی
که نقش کم رنگمان را
هاشور می زنند
راه می رویم
براده های تیز باران
در پوست نمناکمان
فرو می نشیند
و زیگزاگ ذهن گریزانمان
در تراکم این همه رنگ تاریک
راه خانه را
طولانی تر می کند.

Your Heart Is As Black As Night

your hands may be strong
but the feelings all wrong
your heart is as black as night

بوکاوسکی - دو

Life is finding that love between 2 people only goes one way. One is always the master, the other the slave

من و تو

خنده ای ، خنده ی گل مهتاب .

شعله ای ، شعله ی دل خورشید .

بوسه ای ، بوسه ی سحرگاهان .

نغمه ای ، نغمه ی لب امید .

*

غنچه ای ، غنچه ی بهار حیات .

عشوه ای ، عشوه ی نگاه نیاز .

مژده ای ، مژده ی شکست فنا .

چشمه ای ، چشمه ی نهفته راز .

ناله ام ، ناله ی نی آلام .

لاله ام . لاله ی دل خونبار .

هاله ام ، هاله ی گناه سیاه .

واله ام ، واله ی وفای نگار .

ژاله ام ، ژاله ی مه رؤیا .

باده ام ، باده ای ز ساغر ننگ .

بیش از اینم بتر ، که می بینی ،

شهره ام . شهره ام : به ننگ به رنگ .

بوکاوسکی - یک

"I could see the road ahead of me. I was poor and I was going to stay poor. But I didn't particularly want money. I didn't know what I wanted. Yes, I did. I wanted someplace to hide out, someplace where one didn't have to do anything. The thought of being something didn't only appall me, it sickened me . . . To do things, to be part of family picnics, Christmas, the 4th of July, Labor Day, Mother's Day . . . was a man born just to endure those things and then die? I would rather be a dishwasher, return alone to a tiny room and drink myself to sleep."

جاده خالی است

در گلو می شکنم از سر خشم
هر نفس ، خنجر فریادی را
سر خونین جدا از تن من
در رگ و ریشه نهان کرده هنوز
کینه ی کهنه ی جلادی را
بی سر از راه سفر آمده ام
سر من در شب تاریک زمین
همچنان چشم به راه سحر است
جاده ،‌ خالی است ولی می شنوی ؟
آه ! با من ،‌ با من
پای سنگین کسی همسفر است
ای در بسته ی گمگشته کلید
گوش بر روزنه ات دوخته ام
تا مگر راه به سوی تو برم
مشعل از چشم خود افروخته ام
جامه دان سفر دور به دست
در تب تند عطش سوخته ام
ای دربسته ! جواب تو کجاست ؟
راستی ، ای دم طوفانی صبح
آفتاب تو کجاست ؟

هر کجا

در پایان
همه با هم برابرند
مو رنگ دیگری نمی شناسد
به جز سپیدی
گرچه سیاه بود
یا سرخ و بور
پایان که نه
همیشه دری
باز می شود
حالا به هر کجا

سال و ماه و درد

سال ها می روند
ماه ها می آیند
دردها بسیارند و
پریشان نمی شوند


موسیقی از فیلم Los Abrazos Rotos پدرو آلمودوار ساخته آلبرتو ایگلزیاس

مادام باترفلای ( بخشی از اپرای پروانه خانم)

عشق بدفرجام دختر ژاپنى به افسر آمریکایی-موزیک ویدئو

Some people never go crazy, What truly horrible lives they must live

نمی فهمد

زبان، عشق نمى داند

نمى فهمد زبان

سنبه مى زند چكش.

روز تا شب و روز

مى كوبند

مى دوانند غروب

فرض مى شويم جمله

عشق مى زنيم شمشير

فرض مى كنيم فردا.

چاپلوس اگر نشود

نشود فاش كسى...

نشوى جمله

نگاهت مى كنم

زبان نمى فهمد.

تو

در آن شب برهنه

تو، تو بودی
من، من
تمام شب را روشن کردیم
با بوسه هایمان.
وقتی آفتاب دمید
نمی دانم چه اتفاقی افتاد
سردمان شد
و این سرما
سبب شد که از خورشید
برف ببارد
و همه‌ی این ماجرا را
یا ترس درونی من رقم زد
یا تو، تو نبودی.

موسیقی از گروه کانادایی گریت لیک سوئیمرز

Cripple and The Starfish

اجرای زنده آهنگ

I am very happy
So please hit me
I am very very happy
So come on hurt me

*

كمك كن اين ابر را به خانه بريم. كمك كن در حفره ستاره ها پنهان شويم، كمك كن اين خواب را تعبير كنم كه هفته هفت روز است و سال ۳۶۵ روز.
كمك كن راه خانه را گم كنيم، كمك كن تكه هاى شكسته ى اين آينه را از كف كوچه برداريم، من و تو در اين تكه ها نگاه كنيم، ويران نشويم.
كمك كن در سايه ى اين ديوار قديمى جوان شويم. كمك كن سايه ى من و تو روى زمين بماند كودكى از راه برسد سايه من و تو را از زمين بردارد ببوسد و گم كند.

باید آوازمان را بخوانیم

باید آوازمان را بخوانیم:

می رسد آن شبِ بیکرانه؛

با دمِ سردِ او آخرین برگ

از شاخۀ فصلِ ما خواهد افتاد:

باید آوازمان را بخوانیم،

غمناک،

در رهگذارِ زمانه.

با سکوتِ سیاهِ دلِ خود

آسمان را چرا باز نومید،

آسمان را چرا باز دلتنگ کردیم!

دانه می خواست

از کفِ دستِ ما

تا به بالای خورشید

در فرصتی خوش بروید؛

با فریبِ چه نامژده ای،

از طلوع چه گلبانگی،

از مشرقِ ناکجایی

دست را درخلأ مشت کردیم وُ

در مشتِ سنگین

دانه را سنگ کردیم!

باید آوازمان را بخوانیم

تا هنوز آن گلِ کوچکِ زردِ وحشی

مرغکی در سفر را،

دمی چند،

در این بیابانِ خاطر

می تواند به رنگی،

به بویی

در کنارش به لطفِ تماشا بخواند؛

تا هنوز آن درختِ تک افتاده

بر سینۀ خالی کوه

از گذارِ نگاهی که تاریکِ کفرِ درون است،

گاه با آیه ای، سایه ای سبز، از دور

می تواند دلِ خسته ای را به بیرون،

به بالا بخواند.

باید آوازمان را بخوانیم:

خاک باید بداند که ما درد و اندوه و تنهاییِ بیکرانِ خدا را

از پشیمانیِ آفرینش

آزمودیم،

سخت آزمودیم و خاموش رفتیم؛

باد باید بداند که امّید را ما به باطل به دستش ندادیم،

گرچه افسرده ماندیم وُ

آواره گشتیم وُ

آخر فراموش رفتیم!

باید آواز مان را بخوانیم،

باید آوازی از ما در این بیکرانه بماند؛

باید آوازمان را بخوانیم

تا برای کسانی که از راهِ دیگر

به این وادی درد خواهند افتاد

از کسانی که بودند و رفتند

آوازشان، مثل یک سنگواره

در سکوتِ فضا جاودانه بماند؛

باید آوازمان را بخوانیم

تا که از ما،

خدا،

آفرینش،

همین یک نشانه بماند!

باید آوازمان را بخوانیم...

And the lovers lie abed

شعر با صدای شاعر

In my craft or sullen art
Exercised in the still night
When only the moon rages
And the lovers lie abed
With all their griefs in their arms,
I labour by singing light
Not for ambition or bread
Or the strut and trade of charms
On the ivory stages
But for the common wages
Of their most secret heart.

Not for the proud man apart
From the raging moon I write
On these spin drift pages
Not for the towering dead
With their nightingales and psalms
But for the lovers, their arms
Round the griefs of the ages,
Who pay no praise or wages
Nor heed my craft or art

خیانت

اين‌ روزها
با هرکه‌ دوست‌ می‌شوم‌ احساس‌ می‌کنم
آنقدر دوست‌ بوده‌ايم‌ که‌ ديگر
وقت‌ خيانت‌ است‌

missing me one place? search another.
i stop somewhere. waiting for you

پل

کدام پل
در کجای جهان
شکسته است
که هیچ کس به خانه اش نمی رسد

كودك كه بودم شمردن ستاره ها را
به من سپرده بودند
يك
دو
سه
به صد نرسيده
خوابم مى برد
وستاره ها
در انتظار شمارش من
تا سپيده دم
بيدار مى ماندند
اينك
اعداد بزرگى ياد گرفته ام
وشمردن ستاره هاى بسيار
ستاره ها، امٌا
از سرزمين آبى تخيل
پرواز كرده اند
وزمينه
دودى
دودى است

زندگی‌ ملال‌آور است‌ اگر داستانی‌ نباشد كه‌ به‌ آن‌ گوش‌ بدهی‌ يا چيزی‌ كه ‌تماشا كنی.

شاید

و هر چه شاید که باشد شاید که نباشد.

حسرت

چترهای ما
عطر بارانهای
بسیاری را
در خود پنهان
کرده اند
اما
همواره
حسرت
رگباری را
به دل دارند،
که در
پیراهن های نازک تابستانی
غافلگیرمان
می کند

شش در چهار/سه... دکتر نورمن ویلیامز

نسکافه را به قهوه
ترجیح می دهد
و حتا وقت ندارد
به یک آنفولانزای ساده مبتلا شود
آن وقت تو مانده ای
که چرا نیم نگاهی
خرج آرایش جدید موهایت نمی کند

نرم نرمك بهار

بوى باران ، بوى سبزه ، بوى خاك
شاخه‌هاى شسته ، باران خورده ، پاك
آسمان آبى و ابر سپيد
برگهاى سبز بيد
عطر نرگس ، رقص باد
نغمه شوق پرستوهاى شاد
خلوت گرم كبوترهاى مست

نرم نرمك ميرسد اينك بهار

خوش بحال روزگار
خوش بحال چشمه‌ها و دشتها
خوش بحال دانه‌ها و سبزه‌ها
خوش بحال غنچه‌هاى نيمه‌باز
خوش بحال دختر ميخك كه ميخندد به ناز
خوش بحال جام لبريز از شراب
خوش بحال آفتاب

اى دل من گرچه در اين روزگار
جامه رنگين نمى‌پوشى بكام
باده رنگين نمى‌بينى به جام
نقل وسبزه در ميان سفره نيست
جامت از آن مى كه مى‌بايد تهى است؛

اى دريغ از تو اگر چون گل نرقصى با نسيم
اى دريغ از من اگر مستم نسازد آفتاب
اى دريغ از ما اگر كامى نگيريم از بهار
گر نكوبى شيشه غم را به سنگ
هفت رنگش مى‌شود هفتاد رنگ ...

.

ديری‌ است‌ بيشتر وقت‌ خود را در خانه‌ می ‌گذرانم‌. از برخوردهای‌ با اين‌ و آن‌ كاسته‌ام‌. اگر ياران‌ مثل‌ درخت‌ بيد خانه‌ ما كم‌ حرف‌ بودند، هر روز به‌ ديدنشان‌ می‌رفتم‌. گاه‌ يك‌ قطره‌ آب‌ كه‌ روی‌ دست‌ ما می‌افتد از همه‌ ديدارها زنده‌تر است.‌

بخند

چیزی

تو می آیی

از جلوی پاساژ
آدم ها می آیند و می روند
ماشین ها می آیند و می روند
تو می آیی، تومی روی
تو می آیی، تو می روی

یک جفت چشم از من
یک جفت چشم از تو
یک جفت دست از من
یک خرمن گیسو از تو
شبی مرا مهمان کن
مهمان چشم هایت
و خرمن گیسوی ات
دست از من
دامن از تو

شمردن بلد نیستم
دوست داشتن بلدم
و گاهی شده
یکی را دو بار دوست داشته ام
دو نفر را یک جا
چه کار می شود کرد؟
دوست داشتن بلدم
شمردن بلد نیستم.

I swallowed
some of the Beloved's sweet wine,
and now I am ill.
My body aches,
my fever is high.
They called in the Doctor and he said,
drink this tea!
Ok, time to drink this tea.
Take these pills!
Ok, time to take these pills.
The Doctor said,
get rid of the sweet wine of his lips!
Ok, time to get rid of the doctor

مجنون

ما این راه را با هم آمده ایم
و جز منزل آخر
که قسمت کردنی نیست
با هم خواهیم رفت
حالا اگر جنونی در کار باشد
یقین داشته باش تو نیز
پنجاه پنجاه
از آن سهم خواهی برد.
من بدون تو
دیوانه نخواهم شد.