کنار دریا

عاشق باشی

عاشق‌تر می‌شوی

و اگر دیوانه

دیوانه‌تر

این خاصیت دریاست

به همه چیز وسعتی از جنون می‌بخشد

رسول یونان

کمک کنین هلش بدیم ، چرخ ستاره پنچره
رو آسمون شهری که ستاره برق خنجره
گلدون سرد و خالی رو ، بذار کنار پنجره
بلکه با دیدنش یه شب، وا بشه چند تا حنجره
به ما که خسته‌ایم بگه ، خونه باهار کدوم وره ؟
تو شهرمون آخ بمیرم، چشم ستاره کور شده
برگ درخت باغمون ، زباله سپور شده
مسافر امیدمون ، رفته از اینجا دور شده
کاش تو فضای چشممون، پیدا بشه یه شاپره
به ما که خسته‌ایم بگه ، خونه باهار کدوم وره ؟
کنار تنگ ماهیا، گربه رو نازش می‌کنن
سنگ سیاه حقه رو ، مهر نمازش می‌کنن
آخر خط که می‌رسیم، خطو درازش می‌کنن
آهای فلک که گردنت، از همه مون بلندتره
به ما که خسته‌ایم بگه ، خونه باهار کدوم وره ؟

عمران صلاحی

می‌دانستم عاقبت

تاویل‌های پرت و پلائی

که بر آثار من نوشته‌اند

کار دستتان خواهد داد

همه‌اش تقصیر آن میبدی است

باید به جائی می‌فرستادمش

که دسترسی به قلم و کاغذ نداشته باشد

شما زبان بسته‌ها را هم

خبر دارم از راه

او به در کرده است

به اسم عبادت من یک عمر

خودتان را عذاب داده‌اید

مرا هم پاک گیج کرده‌اید

دو سه روز است

کتاب‌های نازل کرده‌ام را ورق می‌زنم

یادداشت‌های روزانه

و کلمات قصارم را می‌گردم

و هر چه فکر می‌کنم

یادم نمی‌آید جائی نوشته یا گفته باشم

که زن و مرد رانده از بهشت

در تبعیدگاه خاکی‌شان نیز

باید از هم بپرهیزند

دیگر قدیس نمی‌خواهم

بروید آدم شوید

خطاب پروردگار به سن آگوستین و شیخ صنعان -- عباس صفاری

  خورشید را نیز

       از جهان برگیرید

       تا ما را از دست‌های خود

       که از خزیدن در تاریکی

       خون آلود شده‌اند

       شرم نیاید

       و چهره‌های پریده رنگ

       و چشم‌های هراسان یکدیگر را نبینیم

بیژن جلالی

سرت را به دیوار نکوب پسرم
سرت را عادت بده که شاخ هایش را بریده‌اند
دهانت را عادت بده که گلویش را بریده‌اند
سعی کن مرده خوبی باشی
همین‌که تن ما کنار هم بمانند، باید کلاهمان را بالا بیاندازیم

الیاس علوی

بهار پیاده شد
و
من و پاییز تنها ماندیم

احمدرضا احمدی

وقتی تو نیستی

نه هست‌های ما

چونان که بایدند

نه بایدها

قیصر امین پور 

 

نومید، کلافه، سرگردان
جهان را به جست‌وجویِ دلیلی ساده
دشنام می‌دهم
آیا هزار سال زیستن
از پیِ تنها یکی پرسشِ ساده کافی نیست؟


نومید، کلافه، سرگردان
همه، همه‌ی ما
در وحشتِ واژه‌ها زاده می‌شویم
و در ترسِ بی‌سرانجامِ مُدارا می‌میریم

سید علی صالحی

بادکنکی که دل کودکی‌ام 

هوایش کرده بود 

امروز ترکید

شهاب مقربین

گریه کنی تا ته ستارخان و برگردی
باز گریه کنی تا ته ستارخان و برگردی
و ببینی هزار چشم ولو شده قل می‌خورند تا ته ستارخان و برمی‌گردند
و ببینی خودت را
مخفی شده‌ای پشت کیوسک و پوزه‌ات را داده‌ای بیرون
و به چند آژان می‌گویی یکی داشت می‌رفت به عمارت پدرش رفت به راه شیری
و ادامه می‌دهی جادو؟ جادو یعنی درازکشیدن توی قبر و از تنهایی نمردن

 سوده نگین تاج

و تنها
اگر بدانی چه قدر تاريک شده‌ست
می‌بايد
تا همه‌ی روشنای از دست رفته شوی
بی‌آنکه چيزی از تاريکی
برتوانی داشت
ستون نمک می‌شوی
عصاره‌ی روشنا و نه روشنا
که بلور
يعنی جگر

بیژن الهی

فرشته‌ای
باشی؛
بی‌هوا
فرود بیایی
پشت چهارراهِ شلوغی در تجریش
صدایم کنی
سوار تاکسی شویم
سر بر شانه‌ات
پشت چراغ سبز
بگویم
إقرا
بخوانی مرا

معجزه‌ای باشی
اتفاق بیفتی گاهی



آزاده بی زار گیتی

نبوده‌ای که نباشی
نرفته‌ای که نیامده باشی

روجا چمنکار