هست گل هايى در اين گلشن كه از سرما نمى ميرد
و اندرين تاريك شب تا صبح
عطر صحرا گسترش را از مشام ما نمى گيرد

سیاوش کسرائی

  برف می‌بارید و ما آرام

گاه تنها، گاه با هم، راه می‌رفتیم

چه شكایت‌های غمگینی كه می‌کردیم

یا حكایت‌های شیرینی كه می‌گفتیم

هیچكس از ما نمی‌دانست

كز كدامین لحظه شب كرده بود این باد برف آغاز

اخوان ثالث

به من نگو وقتی که رفتم صبور باش؛
به کسی که شنا نمی‌داند
نمی‌گویند در غرق‌شدن عجله نکن
بی صدا برو و در را پشت سرت ببند
تا من صدای آن پرنده را نشنوم
که نمی‌داند یک نفر با رفتنش
می‌تواند یک شهر را از سکنه خالی کند
تا تو به ایستگاه برسی
این خانه در سکوت غرق شده‌ است

مژگان عباسلو

 این جهان جهان من نبود

این صدا صدای من نبود

ساز تو را لال کردند و گوش مرا پر

  بیرون از این اتاق همه چیز خریدارند

 قلب کهنه

عشق کهنه

حرف های تکراری

 بیهودگی آلات

خون ضایعات

اثاث زندگی خریدارند

روجا چمنکار

زبان، عشق نمی داند/ نمی فهمد زبان: روز می کوبد/ شب می کوبد/ کلمه می زند/ جمله می بافد./صبح می گیراند با فرض هایش/ غروب می دواند/ دست می زند، پا می زند./ زبان، عشق نمی داند/ بند می زند،/ نگاهت می کنم.

مجتبی ویسی

تا کی باید یک زاویه دید تازه پیدا کنم

 برای نوشتن

 تا چشم هایم از حدقه دربیاید

و یک نما بگیرد از خدا

از بالا؟ 

              شعر ماهی صیدناشدنی، علی قنبری

نیمی از مردم عاشق‌اند
نیم دیگر، بیزار
و جای من کجاست در میان این دو نیمه‌هایِ جور 

یهودا عمیخی ترجمه باهار افسری 

باد آمد، باد آمد
از دریا، ابر آورد
گل‌ها را با خود برد
آن‌ها را پرپر كرد
برگ افتاد از شاخه
سبزی را زردی برد
پروانه رفت از باغ
گرما را سردی برد
گنجشكان، بی‌آواز در لانه می‌مانند
بچه‌ها آواز خوشبختی می‌خوانند

محمود کیانوش

برای احمق هایی که کم نیستند :

دو سر طناب را گرفته بودیم و

می کشیدیم آن را

خنده دار بود

اما

نمی خندیدیم

هر کدام

در این بازی نفس گیر

دیگری را به زور

به خانه ی خود می کشاندیم و

تمام می شد

جنگ

واهه آرمن

وقتی همه خوابند

در آن لحظه‌ی بخصوص

تو بیدار شو...

 شمس آقاجانی

مگر چند بار زندگی می کنیم؟ 

که اینقدر مردگی می کشیم. 

الیاس علوی

خورشید سرد شد و برکت از زمین‌ها رفت

فروغ فرخزاد

دو خط موازی‌ایم

که هیچ‌وقت نمی‌رسیم به هم

هر چند که خیلی نزدیک‌ایم به هم

جلال ملکشاه