“Missing you comes in waves. Tonight I’m drowning.”

Hannah Taylor, “Waves”

به پای خودمان

نیامده‌ایم

که به پای خودمان

برویم

بیژن جلالی

این رویا

دست از سر من بر نمی‌دارد

علی خادمی

کار خاصی نکرد

فقط

نشست

مثل ِ مِهی سبک

تنهایی ِ غلیظ ِ مرا

 در بغل گرفت 

مژگان عباسلو

صفر را بستند

که ما به بیرون زنگ نزنیم 

از شما چه پنهان  

ما از درون زنگ زدیم  

اکبر اکسیر

طوری متهمم می‌کنید  

انگار 

سوسکی را کشته‌ام 

آدم بود

به سزایش رسید

شمس لنگرودی

وقتی پدر سر حال بود

در باغ بزرگ مادربزرگ در اصفهان

با من و برادر کوچکم

قایم‌باشک بازی می‌کردیم 

ساکو بهتر از همه قایم می‌شد

پدر بدتر از همه و من

اصلاً دوست نداشتم قایم شوم 

امّا با هم بودیم و خوش می‌گذشت 

سال‌ها گذشتند و ما به بازی‌مان ادامه دادیم

یکی‌مان در انگلستان قایم شد، یکی‌مان در آمریکا

و پدر در ایران ماند و به شمردن ادامه داد 

بعد باز یکدیگر را یافتیم

و باز بازی کردیم

امّا حالا مشکلی وجود داشت

هرکس قایم می‌شد دیگر نمی‌شد پیدایش کرد 

آه، ارواح عزیزم

این برادر شماست، این فرزندتان است

که دیگر از شمردن خسته شده‌است

آماده باشید یا نه، دارم می‌آیم


لئوناردو آلیشان

تو نیستی 

اما من برایت چای می ریزم 

دیروز هم 

نبودی که برایت بلیط سینما گرفتم 

دوست داری بخند 

دوست داری گریه کن 

و یا دوست داری 

مثل آینه مبهوت باش 

مبهوت من و دنیای کوچکم 

دیگر چه فرق می کند 

باشی یا نباشی 

من با تو زندگی می کنم 

رسول یونان

خط صدای مرا

از لابلای زمزمه های بيد زده

بگير و بيا

عباس صفاری

باید چند دقیقه قبل از رخ دادن خورشید

بی‌ صدا

گم شوم

نیکی‌ فیروزکوهی

سرود نواخته می شود

همه می ایستیم

لبخند می زنیم

سرود به پایان می رسد

اما هنوز ایستاده ایم

-صندلی ها را دزدیده اند

زمین را هم فروخته اند-

دیگر جایی برای نشستن نداریم...

واهه آرمن

آن چنان دلم گرفته است که...

گویی ضربان قلبم...چنگی به دل نمی زند

پرویز شاپور

بازگشت

در میانه‌ی راه ایستادم
به زمان پشت کردم
و به‌جای ادامه‌ی آینده
- که کسی در آن چشم به‌راهم نبود -
برگشتم و بر جاده‌ی هموار گذشته گام زدم

آن راه باریک را ترک کردم که همه
از آغازِ آغاز انتظار نشانه‌ای،
کلیدی یا فتوایی از آن دارند،
و در این میانه امید، نومیدانه امیدوارست
تا دروازه‌ی قرون باز شود
و کسی بگوید: اکنون نه دروازه‌ای، نه قرنی...

خیابان‌ها و میدان‌ها را زیر پا گذاشتم،
تندیس‌های خاکستری در سردی صبح‌گاه،
و تنها باد در میان اشیای مرده، زنده بود.
آن‌سوی شهر، دشت و آن‌سوی دشت
شب در دل صحرا:
دل من شب بود، صحرا بود
آن‌گاه سنگی در آفتاب بودم، سنگی و آینه‌ای
و آن‌وقت دریایی در دل صحرا و ویرانه‌ها
و بر فراز دریا آسمان سیاه،
سنگ عظیم حروف ساییده
ستاره‌ها را هیچ چیز به من نمی‌نمود.
به انتها رسیدم. دروازه‌ها فروریخته
و فرشته، بی‌سلاح خفته،
درون باغ: برگ‌ها به‌هم پیچیده،
نفس سنگ‌ها چنان که گویی زنده‌اند،
خواب‌آلودگی گل‌های ماگنولیا
نور برهنه بر اندام‌های خال‌ کوبیده‌ی درختان.
آب، علفزار سرخ و سبز را
با چهار بازو در آغوش می‌کشید.
ودر مرکز، زن، درخت،
پرِ مرغانِ آتش

عریانی من عادی می‌نمود:
مثل آب بودم، مثل هوا
زیر نور سبز درخت
آرمیده در چمن،
پرِ درازی بود
به‌جای‌مانده از باد، سپید.
خواستم ببوسمش اما صدای آب
با تشنگی‌ام تماس گرفت و شفافیتش
به خویشتنم بازخواند
تصویری لرزان در اعماق دیدم:
عطشی درهم شکسته، دهانی ویران،
ای آتش خودپسند و خزنده، ای پیر خسیس،
عریانی‌ام را بپوشان. به آرامی رفتم.
فرشته تبسم کرد. باد بیدار شد
و خاشاکش کورم کرد.
سخنان من باد بود، خاشاک بود:
این ما نیستیم که زندگی می‌کنیم، این زمان است که ما را می‌زید.

اوکتاویو پاز- احمد میراعلایی