چيزى نمانده

چيزى نمانده
ماه
ميان سكوت فرو مى‌ميرد
 آسمان از ستاره تهى مى‌شود
چيزى نمانده
تو از خواب برخيزى
پرده پنجره رنگ ببازد
كوچه پر شود از گام و صدا و سايه
چيزى نمانده
سرم را كف دستم بگذارم...

چه بنويسم؟
چيزى نمانده از تو جدا شوم و
دلم پوكه فشنگى گردد
شليك‌شده

حالم خوب است

زندګی بازی دارد
بازی زیبا
آب دارد
باز دارد
آبی دا
آبی دا
آبی
قرار نبود
حالم خوب است
و همه ی قرار نبودها و ما بودیم و قرار نبود

...

قلب من
مانند قهوه خانه های سر راه
یادآور غربت است
هیچ مسافری را
برای همیشه
در خود جای نخواهد داد
هیچ مسافری را
برای همیشه
در خود جای نخواهد داد 

کیومرث منشی زاده

چهارشنبه

امروز چهارشنبه
خاکستری تر از هميشه
به اندازه عشق من و تو
باران باريد
هنوز هم می بارد
هفته هاست باران می بارد
اما مگر عشق ما
اندازه دارد؟

ای بچه‌های پاپتی

ای بچه‌های پاپتی
 دور شین و کور شین همه‌تون
 زنده به‌گور شین همه‌تون
 تو شهرمون مهمونیه
 مهمونی‌مون اعیونیه
 دنبک و تنبور می‌زنن
 طبلک و شیپور می‌زنن
 نیفته چشمام بهتون
 نشنوه گوشام صداتون
 دور شین و کور شین همه‌تون
 زنده به‌گور شین همه‌تون
 تا وقتی جشن قیصره
 دس به سپیدی نزنین
 دس به سیاهی نزنین
 مهمون داره بدش می‌آد
 لرزه به گنبدش می‌آد

 ای بچه‌های ناز نازی
 وقتی می‌آین به این بازی
 زبون درازی نکنین
 با تله بازی نکنین
 حرف دو پهلو نزنین
 پهلو به جادو نزنین
 نیاد صدای حرف‌تون
 صدای حرف تلخ‌تون
 نگین که قحط گندمه
 گشنگی مال مردمه
 نگین که مرگ فراوونه
 زندگی اینجا ارزونه
 نگین که جشن ملته
 اون که اسیره ذلته
 حرف‌های سر بسه نگین
 آسه بیاین، آسه برین
 تا دیوه شاخ‌تون نزنه
 لقد به طاق‌تون نزنه
 تو شهر کلاغ فراوونه
 تو هر سوراخی پنهونه
 اگه کلاغا بدونن
 دیو و خبردار می‌کنن
 دیوه می‌آد سراغتون
 زهر می‌ریزه تو آش‌تون

این شعر نیست

 این شعر نیست آتش خاموش معبدیست
این شعر نیست قصه احساس سنگهاست
این شعر نیست نقش سرابیست در کویر
این شعر نیست زندگی گنگ رنگ هاست
گر شعر بود بر لب خشکم نمی نشست
گر شعر بود از دل سردم نمی رمید
گر شعر بود درد مرا فاش می نمود
گر شعر بود تیغ به زخمم نمی کشید
 این شعر نیست لاشه مردیست پای دار
 این شعر نیست خون شهیدیست روی راه
این شعر نیست رنگ سیاهی است در سپید
 این شعر نیست رنگ سپیدیست در سیاه
 گر شعر بود مونس چنگ و رباب بود
 گر شعربود از دل خود می زدودمش
 گر شعر بود بر لب یاران سرود بود
 گر شعر بود نیمه شبی می سرودمش

...

قلمرو حکمرانی اش هر لحظه تنگ تر می شد
به تنگی یک شهر
یک خانه
یک اتاق
و کفش هایش

خود را سوزاند
بر خاکستر پیکرش تف انداخت
سپس
انگشتش را
به ملاط سیاه آغشته کرد
و بر سنگ قبرش نوشت:
هیچ کس

...

اندوه را از یاد برده ام
غم را
نیز
و خشم را
به طوفان
سپرده ام

همه‌ مردان جوان غمگین

 

همه‌ی مردان جوان غمگین
در کافه‌ها نشسته‌اند
نور چراغ‌های نئون را کشف می‌کنند
همه‌ی ستاره‌ها را از دست می‌دهند

مردان جوان غمگین
همه‌،
بی‌مقصود از دل شهر می‌گذرند
تا شب می‌نوشند
می‌کوشند، غرق نشوند

برای مردان جوان غمگین
آوازی سر کن
پیاله‌ها پر از گندم سیاه است و
همه‌ی خبرها، بد است.
رویاهایت را در وداع ببوس

همه‌ی مردان جوان غمگین
لبخندی قطعی را می‌جویند
کسی که بتوانند نگهش دارند
حتی برای دمی

دختران کوچک خسته
هرکاری بتوانند می‌کنند
می‌کوشند
با یک مرد جوان غمگین
شوخ‌طبعی کنند

پاییز برگ‌ها را به طلا بدل می‌کند
و دل آهسته، آهسته می‌میرد
مردان جوان غمگین پیر می‌شوند
بی‌رحمانه‌ترین قسمت ماجرا این‌جاست

وقتی ماهی سیاه
از بالا نگاه می‌کند
همه‌ی مردان جوان غمگین
نقش عشق‌ بازی می‌کنند

حرام‌زاده، ماه
بر مردان جوان غمگین می‌تابد
بگذار نور مهربانت
آن‌ها را دوباره به خانه برساند
همه‌ی مردان جوان غمگین را

فران لندسمن،  محسن عمادی

سلام ، خداحافظ

سلام ، خداحافظ
چیزی تازه اگر یافتید
بر این دو اضافه کنید
تا بل
باز شود این در گم شده بر دیوار

عزیمت غیبت است
عزیمت مکانی ست
عزیمت مکانی زمانی ست
حذف ِهدف، رسیدن ِنرسیدن
در لحظه‌ی دراز ِعزیمت هیچ وقت
 ساعت ابدیت نیست
ابدیت ساعت نیست
ابدیت وقت نیست
و با دراز ِلحظه غرض ساکن می‌ماند
غرض همیشه غرض می‌ماند
و حاشیه همیشه بیابان.

...

نمی توانم بگویم دوباره تو را خواهم دید
ما دیگر
هرگز همدیگر را نمی بینیم

...

دلم بی هوده می گيرد