برای چشم های من 

آنهمه ناخن زیاد بود

یدالله رویایی

 در اوج خود كبوتر
ترتيب پله‌ها را باور نمی‌کند
و دختران آبی
وقتی كه آسمان را می‌بافند
او در ميان بال و هوا
خود را
ول می‌کند
ميان
هوا
و
بال

یدالله رویایی

عزیمت غیبت است
عزیمت مکانی ست
عزیمت مکانی زمانی ست
حذف ِهدف، رسیدن ِنرسیدن
در لحظه‌ی دراز ِعزیمت هیچ وقت
 ساعت ابدیت نیست
ابدیت ساعت نیست
ابدیت وقت نیست
و با دراز ِلحظه غرض ساکن می‌ماند
غرض همیشه غرض می‌ماند
و حاشیه همیشه بیابان.

جاده خالی از قدم قاصد
دل طپیده منتظر پیغام
همه خستگی، همه سنگینی
آسمان روی چنار آرام ...