با کدام تکه از تن من

تن من 

عاشق جهان شده است؟

بیژن نجدی

هیچ چیز دوباره بازنمی‌گردد

و هیچ چیزی دوباره تکرار نمی‌شود

چرا که هر چیزی واقعی است 

 فرناندو پسوا ترجمه حسین منصوری  

گاه‌ وقتی پنجره باز می‌شود
اما هوای تازه‌ای داخل نمی‌شود
پنجره از كار افتاده
بيرون از كار افتاده 

شهرام شیدایی

ماییم همیشه مست بی‌ما

ماییم همیشه شاد بی‌ما

شمس تبریزی

گاه يك سنجاقك
به تو دل می‌ببندد
و تو هر روز سحر
می‌نشينی لب حوض
تا بيايد از راه
از خم پيچك نيلوفرها
روی موهای سرت بنشيند
يا كه از قطره آب كف دستت بخورد
گاه يك سنجاقك
همه معنی يك زندگی است.

خسرو سینائی

 من نمی رفتم اگر تو نمی آمدی ولی اکنون من رفته ام و تو نیامده ای

بیژن جلالی

کار اصلی من مشاهده ی آدم ها، جهان و حضور آدم ها در جهان است، نه نقد و قضاوت کردنشان. همیشه می خواهم خودم را از نتیجه گیری ها دور نگه دارم. می خواهم همیشه هر چیز احتمال وقوع و بروز داشته باشد. دوست ندارم پرونده ی چیزی را ببندم، برای همین ترجمه را بر نقد ترجیح می دهم.  

هاروکی موراکامی

:-(

فقط از بلندی های خوش خلقی بی پایان است که می توانی در زیر پای خودت، ابدیت حماقت انسان را ببینی و به آن بخندی

جشن بی معنایی،  میلان کوندرا

هر پدیده ای در جهان (درخت، روز یا فنجان) تمام نشدنی است. این واژه های آنها هستند که تمام شدنی و گنگ اند. واژه ها به جهان آسیب می رسانند. چیزی را از آنها می گیرند و خودشان را به جای آنها می گذارند.  

 استیون میلهاوزر

وقتی حرف می زد همیشه حس می کردم بین مجموعه ای از باغ و فواره و برکه ای از گلاب گم شده ام. خنکای غریبی در کلامش موج می زد، مانند آنکه دور از آبشاری ایستاده باشی و باد پشنگ آب را برایت بیاورد، مانند آنکه زیر درختی  خوابیده باشی و نسیم با بوسه ای بیدارت کند.   

  آخرین انار دنیا، بختیار علی

       “چه فایده از اسمی که به خُود می‌بَندیم؛ وقتی پُشتِ آن کسِ دیگریم!”   

بهرام بیضایی 

  

گاه می اندیشم

خبر ِ مرگ ِ مرا با تو چه کس می گوید ؟

آن زمان که خبر ِ مرگ مرا

از کسی می شنوی ، روی تو را

کاشکی می دیدم

شانه بالا زدنت را ،

ــ بی قید ــ

و تکان دادن ِ دستت که ،

                        ــ مهم نیست زیاد ــ

و تکان دادن ِ سر را که ،

                        ــ عجیب ! عاقبت مُرد ؟

                                                ــ افسوس !

کاشکی می دیدم !

من به خود می گویم :

            « چه کسی باور کرد

            جنگل ِ جان ِ مرا

            آتش ِ عشق ِ تو خاکستر کرد ؟ »

حمید مصدق