باری 

هستیم به نسبت

پاییز هم که بیاید

ماییم و برگ‌ها

کوچه های کمابیش

خانه های به تدریج

مجتبی ویسی

از تهران به اهواز بر مى گردم، در راه سعى مى كنم كتاب در انتظار گودو را كه از آن شب در ته كيفم مانده بخوانم اما فايده اى ندارد. براى من طرح و داستان و معنايى ندارد يا نمى فهمم.

خيلى چيزها هست كه براى من اين روزها طرح و معنايى ساده ندارد. مثل علامت هاى كيلومتر شمار جديد جاده كه از بيرون قم زده اند: "كربلا ۱۲۵۰ كيلومتر" بعد "كربلا ۱۲۴۰ كيلومتر" و ... و كربلا ۳۲۵ كيلومتر بيرون از مرز ميهن اسلامى است.

اسماعيل فصيح  -- زمستان ۶۲

دو سه روز است

کتاب‌های نازل کرده‌ام را ورق می‌زنم

یادداشت‌های روزانه

و کلمات قصارم را می‌گردم

و هر چه فکر می‌کنم

یادم نمی‌آید جائی نوشته یا گفته باشم

که زن و مرد رانده از بهشت

در تبعیدگاه خاکی‌شان نیز

باید از هم بپرهیزند

عباس صفاری -- خطاب پروردگار به سن آگوستین و شیخ صنعان

دانه روی زمین

میوه روی زمین

لانه روی زمین

پرنده‌ها دنبال چه در آسمان‌ها می‌چرخند

نکند چیزهایی است که خبر نداریم 

شمس لنگرودی

نفیرت در خواب

 شبیه زنگ تلفن در گوشم می پیچد

 بالش را بر می دارم

 محکم فشار می دهم

 مشترک مورد نظر خاموش می شود

فاطمه هیبت زاده

شنیده‌ام می‌گویند دل که هوایی شد به هیچ کار نمی‌آید

  مریم زهدی 

“Missing you comes in waves. Tonight I’m drowning.”

Hannah Taylor, “Waves”

به پای خودمان

نیامده‌ایم

که به پای خودمان

برویم

بیژن جلالی

این رویا

دست از سر من بر نمی‌دارد

علی خادمی

کار خاصی نکرد

فقط

نشست

مثل ِ مِهی سبک

تنهایی ِ غلیظ ِ مرا

 در بغل گرفت 

مژگان عباسلو

صفر را بستند

که ما به بیرون زنگ نزنیم 

از شما چه پنهان  

ما از درون زنگ زدیم  

اکبر اکسیر

طوری متهمم می‌کنید  

انگار 

سوسکی را کشته‌ام 

آدم بود

به سزایش رسید

شمس لنگرودی

وقتی پدر سر حال بود

در باغ بزرگ مادربزرگ در اصفهان

با من و برادر کوچکم

قایم‌باشک بازی می‌کردیم 

ساکو بهتر از همه قایم می‌شد

پدر بدتر از همه و من

اصلاً دوست نداشتم قایم شوم 

امّا با هم بودیم و خوش می‌گذشت 

سال‌ها گذشتند و ما به بازی‌مان ادامه دادیم

یکی‌مان در انگلستان قایم شد، یکی‌مان در آمریکا

و پدر در ایران ماند و به شمردن ادامه داد 

بعد باز یکدیگر را یافتیم

و باز بازی کردیم

امّا حالا مشکلی وجود داشت

هرکس قایم می‌شد دیگر نمی‌شد پیدایش کرد 

آه، ارواح عزیزم

این برادر شماست، این فرزندتان است

که دیگر از شمردن خسته شده‌است

آماده باشید یا نه، دارم می‌آیم


لئوناردو آلیشان