...

دور كه هستم از تو

چقدر تهى ام

 چه اندازه تنها 

 با تو كه هستم

چه اشتياقى دارم

براى فرار

یک‌شنبه

 

يک شنبه وقتی باران می‌آيد و تو تنهايی

در جهان را باز می‌کنی و دزدی نمی‌آيد

هيچ مست و دشمنی هم به در نمی‌کوبند

يک‌شنبه وقتی باران می‌آيد و تو متروکی

و نه می‌توانی بدون جماعت زندگی کنی و نه با آن‌ها

يک‌شنبه وقتی باران می‌آيد و تو مال خودت هستی

فکر حرف زدن با خودت را نکن

فرشته‌ای هست که فقط همه‌ی آن‌چه اين بالا هست را می‌داند

و ديوی هست که فقط همه‌ی آن‌چه اين پايين هست را می‌شناسد

numberless autumn with its
leaves... ...some were falling
into the river of day

نشان آخر

از اين جا
تا جايى كه تويى
                  قدم نمى رسد
دست دراز مى كنم
چيزى مى نويسم
          دريايى
                دلى
                     قابى
                        غمى
از بى نشان
             تا نشانى كه تويى
                         مرهم نمى رسد
در اين جا و اين دَم
                 رونقى نيست
عطشناك آنم
                آن دَم نمى رسد

 گاه در بستر خويش، پهلو به پهلوی گريه که می‌غلتم 

با من از رفتن، از احتمال 

از نيامدن، از او، از ستاره و سوسو سخن می‌گوئی

شانه به شانه‌ی من 

با من از دقيقه‌ی زادن، از هوا، از هوش 

از هی بخندِ هفت‌سالگی سخن می‌گوئی

خدايا چقدر مهربانی کنار دستمان پَرپَر می‌زد و 

آينه نبود تا تبسم خويش را تماشا کنيم

از روزنه‌ی سلول کوچک‌ام

درختان را می‌بینم

که به من لبخند می‌زنند

و پشت بام‌هایی را

که هم‌وطنان‌ام پرکرده‌اند.

و پنجره‌هایی را که می‌گریند و

نماز می‌خوانند، به خاطر من.

از روزن سلول کوچک‌ام

سلول بزرگ ترا می‌بینم

 

 سمیح القاسم

دیروز از صبح چشم انتظار تو بودم
می گفتند نمی آید چنین می پنداشتند
چه روز زیبایی بود یادت هست
روز فراغت ومن ،بی نیاز به تن پوش

امروز آمدی پایان روزی عبوس
روزی به رنگ سرب
باران می آمد
شاخه ها وچشم انداز در انجماد قطره ها

واژه که تسکین نمی دهد
دستمال که اشک را نمی زداید

   آرسنى تاركوفسكى  ترجمه بابك احمدى

یاد او نشسته

آبِ زیر پل نالید، شب پره نخوابید، سرنَزَد خورشید

 

لالای لای، آخ لالای لای

 

 

منزلگه غريبان

من سرِ راه زنده‌گی می‌كنم
چشم به راه می‌مانم روز و شب
و گوش‌هایم در انتظار صدایی

پرنده‌ی مُرادم در بالاها می‌گردد
خبر می‌رسد
آشنا می‌آید
دوست می‌آید
عشقم می‌آید
دلم باز می‌شود
به اندازه یك شب شاد می‌شوم با آن‌ها
بعد دوباره تنهایم

من خانه‌ای سرِ راه دارم
منزلگه غریبان است
آشنا می‌آید و می‌گذرد
دوست می‌آید و می‌گذرد
عشقم می‌آید و می‌گذرد

**صالح عطایی ترجمه‌ شهرام شيدایی و چوكا چكاد **

...

زندگی بزرگ تر از آن است که فقط عاشق یک نفر باشی

پازل

بازگشته اند

دردهای قدیمی

تصویرهای تاریک

از من در آینه

از من

در خواب ها

این بار می خواهم

تکه

تکه

تکه کنم خود را

تا دوباره دست کسی

شاید....

نه!

این پازل را

هزار بار هم که بچینی

همان می شود

**گروس عبدالملکیان

به من هر روز خبری می رسد از تو

چه دنیای کوچکی

از من خبری نمی رسد به تو

چه دنیای بزرگی

دنیا در بزرگی خود کوچک می شود

*منیره پرورش

...

سرم را بر آستانه سنگ
می‌گذارم
و لبم را بر لب آب
و دست در دست باد
می‌روم
برای سوختن در جایی
که نمی‌دانم

بیژن جلالی*