بوکاوسکی - دو

Life is finding that love between 2 people only goes one way. One is always the master, the other the slave

من و تو

خنده ای ، خنده ی گل مهتاب .

شعله ای ، شعله ی دل خورشید .

بوسه ای ، بوسه ی سحرگاهان .

نغمه ای ، نغمه ی لب امید .

*

غنچه ای ، غنچه ی بهار حیات .

عشوه ای ، عشوه ی نگاه نیاز .

مژده ای ، مژده ی شکست فنا .

چشمه ای ، چشمه ی نهفته راز .

ناله ام ، ناله ی نی آلام .

لاله ام . لاله ی دل خونبار .

هاله ام ، هاله ی گناه سیاه .

واله ام ، واله ی وفای نگار .

ژاله ام ، ژاله ی مه رؤیا .

باده ام ، باده ای ز ساغر ننگ .

بیش از اینم بتر ، که می بینی ،

شهره ام . شهره ام : به ننگ به رنگ .

بوکاوسکی - یک

"I could see the road ahead of me. I was poor and I was going to stay poor. But I didn't particularly want money. I didn't know what I wanted. Yes, I did. I wanted someplace to hide out, someplace where one didn't have to do anything. The thought of being something didn't only appall me, it sickened me . . . To do things, to be part of family picnics, Christmas, the 4th of July, Labor Day, Mother's Day . . . was a man born just to endure those things and then die? I would rather be a dishwasher, return alone to a tiny room and drink myself to sleep."

جاده خالی است

در گلو می شکنم از سر خشم
هر نفس ، خنجر فریادی را
سر خونین جدا از تن من
در رگ و ریشه نهان کرده هنوز
کینه ی کهنه ی جلادی را
بی سر از راه سفر آمده ام
سر من در شب تاریک زمین
همچنان چشم به راه سحر است
جاده ،‌ خالی است ولی می شنوی ؟
آه ! با من ،‌ با من
پای سنگین کسی همسفر است
ای در بسته ی گمگشته کلید
گوش بر روزنه ات دوخته ام
تا مگر راه به سوی تو برم
مشعل از چشم خود افروخته ام
جامه دان سفر دور به دست
در تب تند عطش سوخته ام
ای دربسته ! جواب تو کجاست ؟
راستی ، ای دم طوفانی صبح
آفتاب تو کجاست ؟

هر کجا

در پایان
همه با هم برابرند
مو رنگ دیگری نمی شناسد
به جز سپیدی
گرچه سیاه بود
یا سرخ و بور
پایان که نه
همیشه دری
باز می شود
حالا به هر کجا

سال و ماه و درد

سال ها می روند
ماه ها می آیند
دردها بسیارند و
پریشان نمی شوند


موسیقی از فیلم Los Abrazos Rotos پدرو آلمودوار ساخته آلبرتو ایگلزیاس

مادام باترفلای ( بخشی از اپرای پروانه خانم)

عشق بدفرجام دختر ژاپنى به افسر آمریکایی-موزیک ویدئو

Some people never go crazy, What truly horrible lives they must live

نمی فهمد

زبان، عشق نمى داند

نمى فهمد زبان

سنبه مى زند چكش.

روز تا شب و روز

مى كوبند

مى دوانند غروب

فرض مى شويم جمله

عشق مى زنيم شمشير

فرض مى كنيم فردا.

چاپلوس اگر نشود

نشود فاش كسى...

نشوى جمله

نگاهت مى كنم

زبان نمى فهمد.

تو

در آن شب برهنه

تو، تو بودی
من، من
تمام شب را روشن کردیم
با بوسه هایمان.
وقتی آفتاب دمید
نمی دانم چه اتفاقی افتاد
سردمان شد
و این سرما
سبب شد که از خورشید
برف ببارد
و همه‌ی این ماجرا را
یا ترس درونی من رقم زد
یا تو، تو نبودی.

موسیقی از گروه کانادایی گریت لیک سوئیمرز

Cripple and The Starfish

اجرای زنده آهنگ

I am very happy
So please hit me
I am very very happy
So come on hurt me

*

كمك كن اين ابر را به خانه بريم. كمك كن در حفره ستاره ها پنهان شويم، كمك كن اين خواب را تعبير كنم كه هفته هفت روز است و سال ۳۶۵ روز.
كمك كن راه خانه را گم كنيم، كمك كن تكه هاى شكسته ى اين آينه را از كف كوچه برداريم، من و تو در اين تكه ها نگاه كنيم، ويران نشويم.
كمك كن در سايه ى اين ديوار قديمى جوان شويم. كمك كن سايه ى من و تو روى زمين بماند كودكى از راه برسد سايه من و تو را از زمين بردارد ببوسد و گم كند.

باید آوازمان را بخوانیم

باید آوازمان را بخوانیم:

می رسد آن شبِ بیکرانه؛

با دمِ سردِ او آخرین برگ

از شاخۀ فصلِ ما خواهد افتاد:

باید آوازمان را بخوانیم،

غمناک،

در رهگذارِ زمانه.

با سکوتِ سیاهِ دلِ خود

آسمان را چرا باز نومید،

آسمان را چرا باز دلتنگ کردیم!

دانه می خواست

از کفِ دستِ ما

تا به بالای خورشید

در فرصتی خوش بروید؛

با فریبِ چه نامژده ای،

از طلوع چه گلبانگی،

از مشرقِ ناکجایی

دست را درخلأ مشت کردیم وُ

در مشتِ سنگین

دانه را سنگ کردیم!

باید آوازمان را بخوانیم

تا هنوز آن گلِ کوچکِ زردِ وحشی

مرغکی در سفر را،

دمی چند،

در این بیابانِ خاطر

می تواند به رنگی،

به بویی

در کنارش به لطفِ تماشا بخواند؛

تا هنوز آن درختِ تک افتاده

بر سینۀ خالی کوه

از گذارِ نگاهی که تاریکِ کفرِ درون است،

گاه با آیه ای، سایه ای سبز، از دور

می تواند دلِ خسته ای را به بیرون،

به بالا بخواند.

باید آوازمان را بخوانیم:

خاک باید بداند که ما درد و اندوه و تنهاییِ بیکرانِ خدا را

از پشیمانیِ آفرینش

آزمودیم،

سخت آزمودیم و خاموش رفتیم؛

باد باید بداند که امّید را ما به باطل به دستش ندادیم،

گرچه افسرده ماندیم وُ

آواره گشتیم وُ

آخر فراموش رفتیم!

باید آواز مان را بخوانیم،

باید آوازی از ما در این بیکرانه بماند؛

باید آوازمان را بخوانیم

تا برای کسانی که از راهِ دیگر

به این وادی درد خواهند افتاد

از کسانی که بودند و رفتند

آوازشان، مثل یک سنگواره

در سکوتِ فضا جاودانه بماند؛

باید آوازمان را بخوانیم

تا که از ما،

خدا،

آفرینش،

همین یک نشانه بماند!

باید آوازمان را بخوانیم...