You knew

You knew.

It’s no big deal to fall in love, really. You could scarcely think of a time when you didn’t experience some form of that silly biochemical mess for someone in your life. It’s not even a big deal to stay in love with someone and more or less mean it; you’ve done that, too.

No, the really tricky part, the Really Big Deal, isn’t just loving someone, but getting them. It’s one thing to say you love someone, and that, yes, you could even see yourself spending the rest of your life with them. Life’s a miserable enough business on your own, and you can do far worse than to go through it with someone you can say that four-letter word to with a straight face.

گیرنده مرده است

روزها در پیش پایت
باد هوا بودند
که به هر چه بادا باد
شوتشان می کردی
و شب همیشه
غلام حلقه به گوشت بود

مثل مرده ای که هزار سال پیش
به خاک سپرده باشند
می دانستی اجل در راه
و سر را هر چه پر باد
بی هیچ سماجتی باید فرو گذاشت
حالا بر تخته سنگ
بالشت ابری بیمارستان
یا دامن گلدار همسرت فرقی نمی کند

می گفتی برف بر گلبرگ هم که بنشیند
بوی الرحمان می دهد
بی شک خنده ات می گرفت
اگر می دانستی
از آن روزهای بادا باد
به آدرس سابقت تک و توک
هنوز نامه می رسد
و با مهر <گیرنده مرده است> بر می گردد
انکار باورشان نمی شود
بی هیچ نقشه و توشه ای
سرت را گذاشته و مرده باشی
تو هم که دیگر
جان به جانت کنند خبر را
تکذیب نخواهی کرد.

من از دوستت دارم

از تو سخن از به آرامی
از تو سخن از به تو گفتن
از تو سخن از به آزادی

وقتی سخن از تو می گویم
از عاشق
از عارفانه
می گویم

از دوست دارم
از خواهم داشت
از فکر عبور در به تنهایی

من با گذر از دل تو می کردم
من با سفر سیاه چشم تو زیباست
خواهم زیست

من با به تمنای تو
خواهم ماند
من با سخن از تو
خواهم ماند

ما خاطره از شبانه می گیریم
ما خاطره از گریختن در یاد

از لذت ارمغان در پنهان
ما خاطره ایم از به نجواها

و هر چه شاید که باشد شاید که نباشد.

نصیحتی برای خودم

هرگز عاقل نشو
همیشه دیوانه بمان
مبادا بزرگ شوی
کودک بمان
در اندوه پایانی عشق
توفان باش
و این گونه بمان
مثل ذرات غبار در هوا پراکنده شو
مرگ عیب جویی می کند
با این همه عاشق باش
وقتی می میری

حالا اغلب هر وقت با هم هستیم سکوت می کنیم. تقریبا همیشه سکوت می کنیم. چون در عمق وجودمان شروع به دفن افکارمان کرده ایم. کاملا ژرف و وقتی شروع به صحبت می کنیم فقط از چیزهای غیر ضروری حرف می زنیم.

حالا به هر چه که فکر می کنم قسمتی را برای خودم تعریف می کنم و قسمتی را دفن می کنم.کم کم دیگر برای خودم هم چیزی را تعریف نخواهم کرد.

اما این که یعنی بدبختی؟

شکی نداشته باش.یعنی خیلی بدبخت بودن اما این برای خیلی ها اتفاق می افتد. لحظاتی فرا می رسد که انسان نمی خواهد دیگر از درون خودش خبردار شود زیرا می ترسد که پس از روبه رو شدن با آن دیگر جرات زندگی کردن را نداشته باشد.

نجواهای شبانه - ناتالیا گینزبورگ

پاییز هیچ حرف تازه ای برای گفتن ندارد

با این همه

از منبر بلند باد

بالا که می رود

درخت ها چه زود به گریه می افتند

پنجره

از پنجره های زیادی نگریسته ام به خیابان

در شب های دراز

پس از نیمه شب

و پنداشته ام یک پنجره که به خیابان باز می شود

مفهوم شاعرانه ای است

هر جا که باشد

خواب دیدم دوباره با هم ایم
از خنده بیدار شدم
دیوانه وار به اطراف نگریستم
چشمانم از اشک پر شد

بی هوده

تو نیستی
این باران بی هوده می بارد
ما خیس نخواهیم شد...

بی هوده این رودخانه بزرگ
موج بر می دارد و می درخشد
ما بر ساحل آن نخواهیم نشست...

جاده ها که امتداد می یابند
بی هوده خود را خسته می کنند
ما با هم در آن ها راه نخواهیم رفت...

دل تنگی ها، غریبی ها هم بی هوده است
ما از هم خیلی فاصله داریم
نخواهیم گریست...

بی هوده تو را دوست دارم...
بی هوده زندگی می کنم
این زندگی را قسمت نخواهیم کرد...

به من نگویید
که بزرگ شده ای
قد کشیده ای
دنیا کوچک تر شده است
آن قدر که
اگر چند قدم بردارم
به آخر دنیا می رسم.

فریاد

دنیا می رود و
جوانی نمی کنی تو
فریاد
فریاد
برای که مانده ای عزیز؟

از وقتی از کنار تو رفته ام
رفته ام
و هنوز به خود نیامده ام