عشق های بی فرجام

پاییز
فصل مناسبی است
جان می دهد برای عشق های بی فرجام
فقط کافی است
پنجره ای باشد
و خیالی آسوده تر از
چرخ فلکی در باران

سقوط

اگر تو هم عاشق بودی
نمی دانستی
چرا نشسته ای؟
چرا برخاسته ای؟
عزم کجا کرده ای؟
اگر تو هم عاشق بودی
نمی دانستی که از انتهای کدامين خط به پايين سقوط می کنی

جاده خالی از قدم قاصد
دل طپیده منتظر پیغام
همه خستگی، همه سنگینی
آسمان روی چنار آرام ...

رفتار درست، رفتار غم انگیزی‌ست

اکنون

رفتار زندگی از یادم رفته است

اکنون

درست یادم نیست کودکان چه شکلی دارند

زنجره ها زنگ صداشان را از کجا می آورند

زنگوله های خوشه پروین،بر گردن چه اسب سیاهی آویزان است

من شکل آه را هم.

از یاد برده ام

ساحل،حضور ما را می خواند

دریا،سرود شاد علف ها را

در جشن شادمانه ی دریا

ای کاش آب بودم

رنگ ها

سئوال را سبز بنویس

تعجب را نارنجی

غم را خاکستری

فراغت را زرد

زندگی را هفت بار بنویس

و هر بار به یک رنگ

آزادی را هرگونه که خواستی

پیروزی را نخست ارغوانی

و آنگاه بنفش

عشق را اول به رنگ گل لبخند

آخر به رنگ گل زخم

...و مرگ را قهوه ای بنویس

عشقت را چه می کنی؟
اگر دوستم داشته باشد منتطرم می ماند
خسته می شوی
خسته خواهم شد
گرسنه می مانی
می دانم
ممکن است بمیری
برای مردن آماده ام
پس می روی؟
باید بروم!

تنهایی عشق می آفریند

می خواهم فانوس دریایی باشم
شب ها، در باد
برای ماهی ها،
برای همه قایق ها.
اما خودم
کشتی طوفان زده ام

باران ريز ريز

باراني مي بارد ريز ريز

مي باريم
ويترين ها،درختان،انسان ها
و صداي عبور اتوموبيل ها
و روزهاي گذشته
و من
همه
با باران ريز مي باريم

امشب شب مهتاب نیست
و هیچ کس را نمی خواهم

تلقین

این روزها که می گذرد
شادم
این روزها که می گذرد
شادم
که می گذرد
این روزها
شادم
که می گذرد...