باز دیروز

 شهرِ دوازده ملیون و هفتصد و نود شش هزار و پانصد و چهل و سه نفری تهران

 خالی بود؛

 بس که در سفری

مصطفی مستور

آرزوهایت بلند بود

دست های من کوتاه

حافظ موسوی

چه فرق می‌كند

در كجايی     چه می‌ كنی

كنار پنجره

سرت بر شانهء من است

مسعود احمدی

تنهایی در اتوبوس چهل و چهار نفر است

تنهایی در قطار

هزار نفر

رضا بروسان

همه چيز

احتمال وسيعش را از دست می‌دهد حالا كه نيستيد

و احتمال رنگ سپيد، كم رنگ است

يعنی ظهور اين آفتاب، قطعی نيست

و خانه بر كلمات شما نمی چرخد

نازنين نظام شهيدی

بهار دلکش رسيد و دل به جا نباشد

نمی‌دانم

 اگر می‌دانستم

 خوب بود

 بيژن جلالی

آزادی به بال‌ها می‌ماند
به نسیمی که در میان برگ‌ها می‌وزد
و بر گلی ساده آرام می‌گیرد
به خوابی می‌ماند که در آن
                                 ما خود
                                         رویای خویشتنیم

اکتاویو پاز -- احمد شاملو

هست گل هايى در اين گلشن كه از سرما نمى ميرد
و اندرين تاريك شب تا صبح
عطر صحرا گسترش را از مشام ما نمى گيرد

سیاوش کسرائی

  برف می‌بارید و ما آرام

گاه تنها، گاه با هم، راه می‌رفتیم

چه شكایت‌های غمگینی كه می‌کردیم

یا حكایت‌های شیرینی كه می‌گفتیم

هیچكس از ما نمی‌دانست

كز كدامین لحظه شب كرده بود این باد برف آغاز

اخوان ثالث

به من نگو وقتی که رفتم صبور باش؛
به کسی که شنا نمی‌داند
نمی‌گویند در غرق‌شدن عجله نکن
بی صدا برو و در را پشت سرت ببند
تا من صدای آن پرنده را نشنوم
که نمی‌داند یک نفر با رفتنش
می‌تواند یک شهر را از سکنه خالی کند
تا تو به ایستگاه برسی
این خانه در سکوت غرق شده‌ است

مژگان عباسلو

 این جهان جهان من نبود

این صدا صدای من نبود

ساز تو را لال کردند و گوش مرا پر

  بیرون از این اتاق همه چیز خریدارند

 قلب کهنه

عشق کهنه

حرف های تکراری

 بیهودگی آلات

خون ضایعات

اثاث زندگی خریدارند

روجا چمنکار

زبان، عشق نمی داند/ نمی فهمد زبان: روز می کوبد/ شب می کوبد/ کلمه می زند/ جمله می بافد./صبح می گیراند با فرض هایش/ غروب می دواند/ دست می زند، پا می زند./ زبان، عشق نمی داند/ بند می زند،/ نگاهت می کنم.

مجتبی ویسی