تو بدور نزدیکی

تو بدور نزدیکی
ومن از آن دورم.

پایان که نه

همیشه دری باز می شود
حالا به هر کجا

تو

تو آب ِ آبی
تو نور ِ نوری
تو خاک ِ خاکی

بلایی به سرم آمده؟

اصلا از خودم خبر ندارم.

سرد

صدايت سرد

نگاهت، و دست زمهريرت هم

زمستان با تو نسبتي دارد؟

قلعه تنهایی

آه اگر دیروز برگردد
لحظه ای امروز من باشد

اشتباه

شنا بلد نبود. در آب غرق شد. وقتی جسدش را از آب گرفتند دو شیار عمیق بر کتف هایش خودنمایی می کرد. او یک فرشته بود که بال هایش را از دست داده بود.
-کاش تعقیبش نمی کردیم!
ماموران پلیس اشتباه کرده بودند.
گزارش: او نه جاسوسی بود نه اجنبی. پرونده ی او را مختومه اعلام می کنیم.

در دنیا کمی هم این گونه زندگی کنیم

او برای خودش
من برای خودم

خیال ناممکن

كتابى را مى خواهم
ناخوانا
كه در لابلاى سطرهايش
خيالى را تماشا كنم
گنگ
و آرزويى را ببينم
ناممكن

بازگو

تو دستِ کم
تو
بازگو
ناله کنان
بازگو
با قرن ها
که من
می سوزم

Nada

Sometimes a bitter taste
A foul smell, a strange
Light, a discordant tone
A disinterested touch
Come to our five senses
Like fixed realities
And they seem to us to be
The unsuspected truth

...

حق گویی یک نوع مرض است.مثل خوب بودن.چون جمعیت بشری نمی تواند این مرض را معالجه کند این است که این مریض مردود واقع شده است.حال اگر من بخواهم خوب باشم لازم است چشم هایم را ببندم ،هرچه بگویند اطاعت کنم،تا خیال کنند مرده ام.

...

There is something demoralizing about watching two people get more and more crazy about each other, especially when you are the extra person in the room