نومید، کلافه، سرگردان
جهان را به جست‌وجویِ دلیلی ساده
دشنام می‌دهم
آیا هزار سال زیستن
از پیِ تنها یکی پرسشِ ساده کافی نیست؟


نومید، کلافه، سرگردان
همه، همه‌ی ما
در وحشتِ واژه‌ها زاده می‌شویم
و در ترسِ بی‌سرانجامِ مُدارا می‌میریم

سید علی صالحی

بادکنکی که دل کودکی‌ام 

هوایش کرده بود 

امروز ترکید

شهاب مقربین

گریه کنی تا ته ستارخان و برگردی
باز گریه کنی تا ته ستارخان و برگردی
و ببینی هزار چشم ولو شده قل می‌خورند تا ته ستارخان و برمی‌گردند
و ببینی خودت را
مخفی شده‌ای پشت کیوسک و پوزه‌ات را داده‌ای بیرون
و به چند آژان می‌گویی یکی داشت می‌رفت به عمارت پدرش رفت به راه شیری
و ادامه می‌دهی جادو؟ جادو یعنی درازکشیدن توی قبر و از تنهایی نمردن

 سوده نگین تاج

و تنها
اگر بدانی چه قدر تاريک شده‌ست
می‌بايد
تا همه‌ی روشنای از دست رفته شوی
بی‌آنکه چيزی از تاريکی
برتوانی داشت
ستون نمک می‌شوی
عصاره‌ی روشنا و نه روشنا
که بلور
يعنی جگر

بیژن الهی

فرشته‌ای
باشی؛
بی‌هوا
فرود بیایی
پشت چهارراهِ شلوغی در تجریش
صدایم کنی
سوار تاکسی شویم
سر بر شانه‌ات
پشت چراغ سبز
بگویم
إقرا
بخوانی مرا

معجزه‌ای باشی
اتفاق بیفتی گاهی



آزاده بی زار گیتی

نبوده‌ای که نباشی
نرفته‌ای که نیامده باشی

روجا چمنکار

سوسوی یک ستاره در سپیده دم
مثل سوراخ کلید روشنی ست
که تو‌
چشمانت را به آن آویزان می کنی
درونش را می نگری
و همه چیز را می بینی
پشت درهای قفل شده
جهان غرق روشنی ست
تو‌ به باز کردن آن در
نیاز داری

یانیس ریتسوس

ترجمه زلما بهادر

چرا همیشه زنی را نشانه می‌گیرید
كه دل از دیوار می‌كند
قلبی به پیراهنش سنجاق می‌كند؟

گراناز موسوی‎

شاید وقتی می‌گویم بالاترین عشق من هستی، عین عشق نباشد؛ عشق برایم مثل این است که تو تیغی باشی و من آن را رو به خودم بگیرم 

نامه به میلنا -- کافکا

و اکنون

در آستانه ظلمت

زمان به ریشخند ایستاده است

تا من‌اش از برابر بگذرم

و در سیاهی فرو شوم

به دریغ و حسرت چشم بر قفا دوخته

آن جا که تو ایستاده‌ای

احمد شاملو

ساده نیست عزیز دل
ساده نیست
تلفن را برداری و کسی از آن سوی خط بگوید
"عزیزم مرا آتش بزن"

 آیدا عمیدی

این خانه دیگر تحمل مرا ندارد
شانه های من هم  دیگر تاب این خانه را ندارند

یانیس ریتسوس

دریا

در سرزمین من عاقل است

مرزها را می‌شناسد

دستبند می‌زند

و به زندان می‌اندازد

هر موجی که سرکشی کند

سرش را در آب فرو می‌برد

در سرزمین من

آب از آب تکان نمی‌خورد

غلامرضا بروسان