تو برمی خیزی

تا چشم, اتاق پای می کشی

و تا دورها می نگری

آنگاه یک ثانیه می شوی

درسرزمين من
روزنامه لال به دنيا مى آيد
راديو كر

و تلويزيون كور
و كسانى كه طالب سالم زاده شدن اين همه باشند
لال مى كنند و مى كشند
كر مى كنند و مى كشند
كور مى كنند و مى كشند
در سرزمين من
آه ! سرزمين من



از این

نه از مهر ور نه از کین می نویسم 

نه از کفر و نه از دین می نویسم 

دلم خون است ، می دانی برادر

دلم خون است ، از این می نویسم

پيشكشى

در برابر اين اندوه كوهها سر خم مى‌كنند

رودخانه‌ى بيكران از جريان باز مى‌ايستد

چفت‌وبست زندان همواره سخت

دخمه‌هاى محكومين را در بر گرفته

و به اراده‌اى مرگبار سپرده است

نزد كسانى خورشيد مى‌درخشد سرخ

نزد كسانى باد مى‌وزد لطيف

اما ما هيچكدام را نمى‌شناسيم، در عوض

فقط طنين گام سنگين سرباز را مى‌شنويم

و كليدهايى كه مى‌چرخند برابر پيكرمان

گويى براى نيايش بامدادى بر مى‌خاستيم

از ميان شهر جانوران شتافتيم

آنجا بى‌نفسى مانند مردگان ديدار كرديم

پایان داستان

قصه همان است

فرق نمى‌كند؛ راوى گفته باشد

يا خود اين گونه دانسته باشيم

شهريار 

وقتى ناخن‌هايش دراز شد

پوستش را كند

افعيان سياهى از پوستش به در آمدند

كه به مشرق و مغرب مى‌دويدند

تا آنكه شب و روز اشتباه شد

و جهان به ماده نخستين بازگشت

و راوى قصه را به پايان نبرده بود

هنگام كه فردا از راه رسيد

مردمان خواب آلوده بيدار

همچنان در انتظار ماندند و ماندند

بى كه بدانند راوى را افعيان بلعيده‌اند

و شهريار ديوانه 

همچنان در سوراخش پوست عوض مى‌كند

هر روز

  سهیل نجم  --  ترجمه عبدالرضا رضایی‌نیا

   

شادباش

رزم تو پیروز

بزم تو پُر نور

جام به جام تو می‌زنم ز ره دور

شادی آن صبح آرزو که بینیم

بوم ازین بام رفت و خوش خبر آمد

رستخیز

تاج خروس هاى سحر را بريده اند

 در خاك كرده اند

از خاك ، رسته خرمن انبوه لاله ها

اى باد ، گوش كن

اين لاله هاى خونين فرياد مى كشند

بيدارى اى سحر ؟

آيا هواى ديدن ما دارى اى سحر ؟

...

ماییـم و موج سودا
شـب تا به روز تنـها
خواهی بیـا ببخـشا
خواهی برو جفا کن
خواهی برو جفا کن
خواهی برو جفا کن
خواهی برو جفا کن

...

ای شادی !

آزادی !

ای شادی آزادی !

روزی که تو بازآیی

با این دل غم پرورد

من با تو چه خواهم کرد ؟

غم هامان سنگین است

دل هامان خونین است

از سر تا پامان خون می بارد

ما سر تا پا زخمی

ما سر تا پا خونین

ما سر تا پا دردیم

ما این دل ِ عاشق را

در راه ِ تو آماج بلا کردیم

وقتی که زبان از لب می ترسید

وقتی که قلم از کاغذ شک داشت

حتی ، حتی حافظه از وحشت در خواب سخن گفتن می آشفت

ما نامِ تو را در دل

چون نقشی بر یاقوت

می کندیم

وقتی که در آن کوچه ی تاریکی

شب از پی شب می رفت

و هول سکوتش را

بر پنجره ی بسته فرو می ریخت

ما بانگ تو را با فورانِ خون

چون سنگی در مرداب

بر بام و در افکندیم

وقتی که فریبِ دیو

در رخت سلیمانی

انگشتر را یک جا با انگشتان می برد

ما رمز تو را چون اسم اعظم

در قول و غزل قافیه می بستیم

از می از گل از صبح

از آینه از پرواز

از سیمرغ از خورشید

می گفتیم

از روشنی از خوبی

از دانایی از عشق

از ایمان از امید

می گفتیم

آن مرغ که در ابر سفر می کرد

آن بذر که در خاک چمن می شد

آن نور که در آینه می رقصید

در خلوت دل با ما نجوا داشت

با هر نفسی مژده ی دیدار ِ تو می آورد

در مدرسه در بازار

در مسجد در میدان

در زندان در زنجیر

ما نام ِ تو را زمزمه می کردیم

آزادی!

آزادی !

آزادی !

آن شب ها، آن شب ها ، آن شب ها

آن شب های ظلمت وحشت زا

آن شب های کابوس

آن شب های بیداد

آن شب های ایمان

آن شب های فریاد

آن شب های طاقت و بیداری

در کوچه تو را جُستیم

بر بام تو را خواندیم

آزادی !

آزادی !

آزادی !

می گفتم :

روزی که تو بازآیی

من قلب جوانم را

چون پرچم پیروزی

بر خواهم داشت

وین بیرق خونین را

بر بام بلند تو

خواهم افراشت

می گفتم :

روزی که تو باز آیی

این خون ِ شکوفان را

چون دسته گل سرخی

در پای تو خواهم ریخت

وین حلقه ی بازو را

در گردن مغرورت

خواهم آویخت

ای آزادی !

بنگر !

آزادی !

این فرش که در پای تو گسترده ست

از خون است

این حلقه ی گل خون است

گل خون است …

ای آزادی !

از ره خون می آیی

اما می آیی و من در دل می لرزم :

این چیست که در دست تو پنهان است ؟

این چیست که در پای تو پیچیده ست ؟

ای آزادی !

آیا با زنجیر

می آیی ؟ …

...

دور كه هستم از تو

چقدر تهى ام

 چه اندازه تنها 

 با تو كه هستم

چه اشتياقى دارم

براى فرار

یک‌شنبه

 

يک شنبه وقتی باران می‌آيد و تو تنهايی

در جهان را باز می‌کنی و دزدی نمی‌آيد

هيچ مست و دشمنی هم به در نمی‌کوبند

يک‌شنبه وقتی باران می‌آيد و تو متروکی

و نه می‌توانی بدون جماعت زندگی کنی و نه با آن‌ها

يک‌شنبه وقتی باران می‌آيد و تو مال خودت هستی

فکر حرف زدن با خودت را نکن

فرشته‌ای هست که فقط همه‌ی آن‌چه اين بالا هست را می‌داند

و ديوی هست که فقط همه‌ی آن‌چه اين پايين هست را می‌شناسد

numberless autumn with its
leaves... ...some were falling
into the river of day

نشان آخر

از اين جا
تا جايى كه تويى
                  قدم نمى رسد
دست دراز مى كنم
چيزى مى نويسم
          دريايى
                دلى
                     قابى
                        غمى
از بى نشان
             تا نشانى كه تويى
                         مرهم نمى رسد
در اين جا و اين دَم
                 رونقى نيست
عطشناك آنم
                آن دَم نمى رسد