بسيار دلپذير است

که صبح از خواب بلند شوی

کاملن تنها

و مجبور نباشی به کسانی

بگويی عاشقشان هستی

وقتی که به آنها

عشق نمی ورزی

ديگر

Volver by penelope cruz

better never to have met you
in my dreams
than to wake and reach
for hands that are not there

مهمان داشت

نام اصلی اش ابر بود
توجه کسی را جلب نمی کرد
اما نمی بارید
شامگاهان که به سر وقتش رفتم
هنوز در خانه بود
مهمان داشت
صدای آواز مهمان به کوچه هم می رسید
دلم می خواست به مهمان چاقوی تیزی
تعارف کنم
تا بر قلب من فرود آورد
تا مرا از این روز و شب مجهول در خوشبختی و شوربختی
رها کند
مهمان فقط آواز می خواند
از پنجره اتاق را نگاه کردم
مهمان نشسته بود
فارغ از رفت و آمد عابران،آلبوم را ورق می زد
و سیب روی میز را گاز می زد
دو سه بار به شیشه پنجره با انگشتانم ضربه زدم
مهمان فقط مرا نگاه کرد
سیب به پایان بود،سیب دیگری را
مهمان آماده خوردن بود
تا شب که از پنجره نگاه کردم
مهمان سیب و سیب ها و سپس پرتقال
را گاز زد
مهمان قصد نداشت خانه را
ترک کند
نامش دیگر ابر نبود

احمدرضا احمدی
ساعت 10 صبح بود

صد راه نشان دادم صد نامه فرستادم
يا راه نمی دانی يا نامه نمی خوانی

گفته بودم می آيد از ابتدای رفتن تو
آن کس که می داند جز با من تنها می ماند
و می داند که جايش در اين خلوت ،پهلوی اين درد
و اين دوستت دارم چقدر خالی است

امشب به قصه ی دل من گوش می کنی
فردا مرا چو قصه فراموش می کنی

عشقت را چه می کنی؟

اگر دوستم داشته باشد منتظرم می ماند

خسته می شوی

خسته خواهم شد

گرسنه می مانی

می دانم

ممکن است بمیری

برای مردن آماده ام

پس می روی؟

باید بروم!

دلم
به نجوای جهان گوش کن
با تو عشق می ورزد

حوصله آدمیزاد

من فکر می کنم
تو می گویی
و دیوارهای دیو
حوصله ی آدمیزاد ندارند
من گوش می کنم
تو نمی آیی

چشم که می بندم
تو می آیی
تو می گویی
تو می خوانی
من حرف می زنم
تو دور می شوی
و اتاق
روز می شود تاریک

من راه می روم
تو می مانی
و من
تو
حوصله آدمیزاد نداریم

من چشم تو می شوم
من خستگی تو را تاب می آورم
مرا با خود ببر

گريه های شبانه من تمامی ندارد
می بارم در شبانه های بی تو
می بارم در بغض های بی تو
می بارم در اين بارش بی ترانه

گريه نکن
بگذار من گريه کنم
اشک های مرا پايانی نيست .
امروز هم باران نباريد ...

زن پنجره را گشود
باد با هجومی ،موهايش را ،چون دو پرنده ،بر شانه اش نشاند
پنجره را بست
دو پرنده بر روی ميز بودند،خيره در او
سزش را پايين اورد
در ميانشان جا داد و آرام گريست

هنگامي که به او گفتم قلبم را مي شکني، خنديد و گفت حرف احمقانه نزن،قلب يک ماهيچه است و نمي شکند و فقط اگر بدوي درد مي گيرد